Sumarið 1896 var Brynjúlfur Jónsson, fræðimaður, á rannsóknarferð m.a. í Borgarfirði. Hann skoðaði þá hinn svokallaða Skallagrímshaug í Borgarnesi (sem áður fyrr var kallað Digranes). Í frásögn sinni segir hann frá fyrri tilraunum til að grafa í hauginn, sem staðsettur er í Skallagrímsdal. Árið 1866 höfðu bændur í nágrenninu rofið hauginn (sem þó hafði verið grafið í áður skv. munnmælum). Haugurinn var skv. bændunum ávöl grjóthrúga með stóru bjargi á toppnum. Þeir veltu bjarginu af en undir því var steinþró full af sandi og aur. Þeir fjarlægðu grjót og jarðveg ofan af haugnum þar til þeir komu niður á móhellu en á botni hennar mátti sjá miklar járnleifar, en ekkert bein eða aðra gripi. Bændurnir virðast ekki hafa grafið neðar en þetta. Í ferð sinni lét Brynjúlfur þá grafa ofan af haugnum aftur en bætir litlu við frásögn bændanna öðru en að hann hafi fundið í haugnum brot af hesttönn. Hann bendir á að skv. sögunni hafi hestur Skallagríms verið grafinn með honum og gæti þetta brot verið úr þeim hesti, eða að hesturinn hafi verið grafinn í þessum haug og Skallagrímur sjálfur annars staðar. Brynjúlfur vill þó ekki staðhæfa neitt um slíkt þar sem engar aðrar minjar var að finna sem mætti draga frekari ályktanir út frá.